Zawarcie umowy o profesjonalne uprawianie piłki nożnej przez zawodnika poniżej 18 roku życia

Kontrakt o profesjonalne uprawianie piłki nożnej może być zawarty wyłącznie przez zawodnika, który w momencie jego podpisania ukończył 15 (piętnaście) lat, na okres nie dłuższy niż 3 lata. Wszelkie postanowienia dotyczące dłuższego okresu obowiązywania kontraktu są nieważne.

Czytaj dalej:

Zawarcie umowy o profesjonalne uprawianie piłki nożnej przez zawodnika poniżej 18 roku życia

Bezpieczeństwo w sporcie

Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy jest obowiązany do uzyskania orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uczestnictwo w tym współzawodnictwie.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA 

z dnia 14 kwietnia 2011 r.

w sprawie kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania zawodnikom orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia oraz zakresu wymaganych badań lekarskich niezbędnych do uzyskania orzeczenia lekarskiego

 

 

Na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151, poz. 1014) zarządza się, co następuje:

§ 1. 1. Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy, zwany dalej „zawodnikiem”, podlega ogólnym badaniom lekarskim oraz badaniom specjalistycznym i diagnostycznym w zakresie niezbędnym do wydania orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uczestnictwo we współzawodnictwie sportowym, w szczególności uczestnictwo w treningach lub zawodach sportowych, zwanego dalej „orzeczeniem”.

2. W przypadku zawodników uprawiających sporty lotnicze za równoznaczne z orzeczeniem, o którym mowa w ust. 1, uznaje się orzeczenie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego, wydawane po przeprowadzeniu badań lotniczo-lekarskich, określonych odrębnymi przepisami.

§ 2. 1. Orzeczenie wydaje lekarz specjalista w dziedzinie medycyny sportowej, a w odniesieniu do zawodników niepełnosprawnych orzeczenie może wydać także lekarz specjalista w dziedzinie rehabilitacji medycznej.

2. W przypadku braku lekarza specjalisty w dziedzinie medycyny sportowej, orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, może wydać lekarz posiadający certyfikat ukończenia kursu wprowadzającego do specjalizacji w dziedzinie medycyny sportowej.

§ 3. 1. Badania specjalistyczne i diagnostyczne, o których mowa w § 1 ust. 1, obejmują:

1) pomiary antropometryczne;

2) badania elektrokardiograficzne;

3) badanie ogólne moczu z oceną mikroskopową osadu;

4) badanie odczynu opadania krwinek czerwonych;

5) badanie morfologii krwi obwodowej wraz ze wzorem odsetkowym;

6) oznaczenie stężenia glukozy w surowicy krwi;

7) badanie ortopedyczne;

8) konsultację stomatologiczną;

9) konsultację laryngologiczną;

10) konsultację okulistyczną;

11) konsultację neurologiczną;

12) badanie elektroencefalograficzne;

13) badanie radiologiczne odcinka szyjnego kręgosłupa;

14) badanie radiologiczne odcinka lędźwiowego kręgosłupa;

15) badanie spirometryczne.

2. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1 pkt 11 i 12, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających sporty i sztuki walki oraz kick-boxing.

3. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 13, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających zapasy lub judo.

4. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 14, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających podnoszenie ciężarów.

5. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 15, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających płetwonurkowanie.

§ 4. Lekarz, o którym mowa w § 2, może zlecić dodatkowo wykonanie innych niezbędnych badań wynikających z oceny stanu zdrowia zawodnika ubiegającego się o wydanie orzeczenia.

§ 5. 1. Zawodnik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia, może wystąpić w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia, z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania.

2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się orzeczenie oraz kopię dokumentacji medycznej dotyczącej przeprowadzonych badań.

3. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza lekarz specjalista w dziedzinie medycyny sportowej w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Centralnym Ośrodku Medycyny Sportowej w Warszawie.

4. Badanie, o którym mowa w ust. 1, powinno być przeprowadzone w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku. Ustalone na jego podstawie orzeczenie jest ostateczne.

§ 6. Zaświadczenia lekarskie o braku przeciwwskazań do uprawiania określonej dyscypliny sportu wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.

 

 

Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy oraz zawodnik kadry narodowej podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu od następstw nieszczęśliwych wypadków w uprawianym sporcie.

Obowiązek ubezpieczenia spoczywa na klubie sportowym będącym członkiem polskiego związku sportowego, a w przypadku zawodnika kadry narodowej - na polskim związku sportowym.

Uczniowski klub sportowy

Uczniowski klub sportowy działa na zasadach przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z 2003 r. Nr 96, poz. 874, z 2004 r. Nr 102, poz. 1055 oraz z 2007 r. Nr 112, poz. 766), z wyłączeniem przepisów dotyczących rejestracji.

Członkami uczniowskiego klubu sportowego mogą być w szczególności uczniowie, rodzice i nauczyciele.

Uczniowski klub sportowy podlega wpisowi do ewidencji prowadzonej przez starostę właściwego ze względu na siedzibę klubu. Wpisu do ewidencji dokonuje się na podstawie wniosku. 

 

Wpis i odmowa wpisu do ewidencji następuje w drodze decyzji.

Do wniosku, o wpis do ewidencji, należy dołączyć:

1) statut;

2) listę założycieli, zawierającą ich imiona i nazwiska, daty i miejsca urodzenia, miejsca zamieszkania oraz własnoręczne podpisy;

3) informację o adresie siedziby klubu sportowego.

Uczniowski klub sportowy uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisania do ewidencji.

POSTĘPOWANIE REJESTRACYJNE:

Organ właściwy do rozpatrzenia sprawy:
 

Starosta (Prezydent Miasta wykonujący zadanie starosty) jest organem właściwym dla wszystkich uczniowskich klubów sportowych, których siedziba znajduje się na terenie powiatu (miasta).

 

Wymagane dokumenty:

· wniosek o wpis do ewidencji uczniowskich klubów sportowych podpisany przez komitet założycielski,
· protokół ze zebrania założycielskiego (w zebraniu powinno uczestniczyć co najmniej 15 osób),
· listę założycieli zawierającą: imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania oraz własnoręczne podpisy,
· uchwałę o powołaniu uczniowskiego klubu sportowego określającą jego nazwę i siedzibę,
· uchwałę o upoważnieniu komitetu założycielskiego do czynności związanych z wpisem uczniowskiego klubu sportowego do ewidencji,
· uchwałę przyjmującą statut uczniowskiego klubu sportowego, który
winien zawierać w szczególności:
a) nazwę stowarzyszenia, odróżniającą je od innych stowarzyszeń,organizacji i instytucji;
b) teren działania i siedzibę stowarzyszenia;
c) cele i sposoby realizacji;
d) sposób nabywania i utraty członkostwa, przyczyny utraty członkostwa oraz praw i obowiązków;
e) władze stowarzyszenia, tryb dokonywania ich wyboru, uzupełnienie składu oraz ich kompetencje;
f) sposób reprezentowania stowarzyszenia oraz zaciągania zobowiązań majątkowych, a także warunki ważności jego uchwał;
g) sposób uzyskiwania środków finansowych oraz ustanowienia składek członkowskich;
h) zasady dokonywania zmian statutu;
i) sposób rozwiązania stowarzyszenia.
· trzy egzemplarze statutu przyjętego uchwałą zebrania założycielskiego.
 

Termin złożenia wniosku i dokumentacji:

Komitet Założycielski jest zobowiązany do złożenia dokumentów organowi ewidencyjnemu w ciągu 14 dni od podjęcia przez założycieli stosownych uchwał o powstaniu Klubu

 

Opłata za wpis

Wpis  uczniowskiego klubu sportowego do ewidencji nie podlega opłacie skarbowej

Termin wydania decyzji w sprawie wpisu:

Organ rejestracyjny wydaje decyzję w ciągu 14 dni od dnia, złożenia wniosku wraz z dokumentacją.

Ryzyko sportowe a odpowiedzialność za szkodę

Ryzyko sportowe związane z rajdem samochodowym nie wyłącza w świetle przepisów obowiązującego kc opartej na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń za szkodę, jakiej doznał biorący udział w rajdzie pilot samochodu. Przy określaniu wysokości odszkodowania z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie można nie wziąć pod uwagę zwiększonego ryzyka związanego z rajdem samochodowym. Nie byłoby rzeczą słuszną przerzucenie całości tego ryzyka na osobę zobowiązaną do odszkodowania. Stąd związane z rajdem samochodowym ryzyko sportowe należy zaliczyć do okoliczności wpływających na zmniejszenie odszkodowania za szkodę, jakiej doznał uczestnik rajdu w wypadku samochodowym(Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 9 czerwca 1971 r. II CR 135/71).

Ryzyko sportowe

Uprawianie niektórych sportów łączy się z natury rzeczy dla uprawiających daną dyscyplinę z naruszeniem nietykalności cielesnej zawodnika(boks, zapasy). Zachowania takie nie są oczywiście przestępne, ponieważ następują za zgodą uprawiających daną dyscyplinę. Odrębny problem powstaje, gdy w czasie uprawiania sportu następują nieszczęśliwe wypadki w postaci uszkodzeń ciała lub śmierci zawodników albo kibiców. W takich wypadkach wyłączenie przestępności czynu ma miejsce tylko wtedy, gdy skutki te zostały spowodowane w ramach tzw. ryzyka sportowego*.

Z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 7 stycznia 2008 r. sygn. akt V KK 158/07:

Pojęcie kontratypów, choć powszechnie istnieje w literaturze polskiego prawa karnego, nie jest rozumiane jednolicie. Nie pretendując, w warunkach tego uzasadnienia, do podjęcia próby ujednolicenia odmiennych stanowisk doktryny, Sąd Najwyższy w swoich rozważaniach nawiązał do poglądu W. Woltera, który pod pojęciem kontratypów rozumiał te okoliczności, które, mimo że czyn wykazuje ustawowe znamiona czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary, jednak powodują, iż czyn nie jest społecznie szkodliwy, a tym samym bezprawny; są to więc okoliczności legalizujące czyn generalnie uznany za bezprawny. Ponieważ ustawowo określone jako zabronione są różne zawarte w ustawie karnej „typy” przestępstw, więc też te okoliczności wyłączające przestępność czynu nazwano „kontratypami”, zważywszy iż cechuje je również pewna „określoność” znamienna także dla typów przestępstw (Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s. 163).

Na gruncie prawa karnego wyróżniamy kontratypy, których znamiona zostały określone w ustawach, zaliczając do nich przede wszystkim: obronę konieczną (art. 25 k.k., art. 423 § 1 k.c.), dozwoloną samopomoc (art. 423 § 2 k.c.), stan wyższej konieczności (art. 26 k.k., art. 424 k.c.).

Istnieją również kontratypy, których znamiona zostały ustalone w drodze praktyki wymiaru sprawiedliwości lub zostały sformułowane w drodze koncepcji doktrynalnych w nauce prawa karnego. Są to kontratypy pozaustawowe, wśród których należy wyróżnić zgodę pokrzywdzonego, zabiegi lecznicze, karcenie nieletnich i ryzyko sportowe.

Na dopuszczalność odwoływania się do tych pozaustawowych okoliczności przy rozważaniach dotyczących odpowiedzialności karnej sprawcy czynu zabronionego wskazywano w doktrynie prawa karnego (por. A. Gubiński: Ryzyko sportowe, NP 1959, nr 10, s. 1185; M. Bojarski: Wyłączenie odpowiedzialności karnej za wypadki w sporcie, NP 1970, nr 10, s. 1450; A.J. Szwarc: Zgoda pokrzywdzonego jako podstawa wyłączenia odpowiedzialności karnej za wypadki sportowe, Poznań 1975, s. 115–134). Stwierdzano w literaturze, że dominujące znaczenie merytorycznej strony przestępstwa (społeczna szkodliwość czynu) zmusza jednak do tego, aby w pewnym zakresie wyłączyć przestępność tego czy innego czynu w sytuacjach, w których nie może być mowy o społecznej szkodliwości czynu, chociaż żadna ustawa nie określa odpowiedniego kontratypu.

Działania objęte ryzykiem sportowym mają miejsce wówczas, gdy:

-  dana dyscyplina sportowa nie jest zabroniona,

-  zachowanie danej osoby zostało podjęte w celu sportowym,

-  zachowanie danej osoby nie naruszało reguł danej dyscypliny sportowej

________________________

* Lech Gardocki, Prawo Karne, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2000

Dyskwalifikacja zawodnika sportowego a dobra osobiste

Bezprawna dyskwalifikacja powoda naruszyła jego cześć oraz dobre imię jako zasłużonego sportowca (olimpijczyka i medalisty Mistrzostw Świata we florecie), co rodzi odpowiedzialność z art. 24 w zw. z art. 23 kc (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 r. I ACa 321/2004).

Rajd samochodowy a przepisy ruchu drogowego

Na odcinku specjalnym rajdu samochodowego zawodnik nie jest zobowiązany do przestrzegania przepisów ruchu drogowego, w tym zasady prędkości bezpiecznej (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 7 stycznia 2008 r., V KK 158/2007).